در این برنامه زاویه دو تن از کارشناسان حوزه جامعه شناسی و دین حضور داشتند و پیرامون دین ورزی در ایران به گفتگو می پرداختند.
مطلبی که نظر من را جلب کرد پیرامون واقعیت و آرمان بود. در اصل یکی از کارشناس ها مدعی بود که اندیشه های دینی ما بسیار آرمانی هستند و قابلیت اجرا در جامعه را ندارند و ما باید با واقعیت ها روبرو شویم و پس از مواجه و شناخت صحیح از جامعه دست به برنامه ریزی و هدف گذاری کنیم.
به نظرم این مطلبی هست که به طور فلسفی در ایران به آن توجه نشده است و در میان اندیشمندان غربی هم، من تنها با هیلاری پاتنم برخوردم که کتابی با عنوان دوگانه واقعیت و ارزش دارد و با ترجمه فریدون فاطمی به فارسی برگردانده شده است. تنها این کتاب بود که به نظرم به این مسئله پرداخته و من شخصا با خواندن این کتاب بع علت عدم آشنایی با بحث بهره زیادی نبردم ولی در کلیت مطلب نظرم این هست که نمی شود واقعیت و آرمان را از هم جدا کرد ولی پیش از پرداختن به اهداف متعالی، باید جامعه را شناخت و اگر مشکلی هست و جامعه در حال سقوطه، ابتدا باید جامعه را به حال سلامتی باز گرداند و بعد به دنبال برنامه ریزی برای اهداف متعالی بود.
در حوزه تربیت ما نظریه تربیت دینی را داریم که مدعی ارائه چهارچوب دینی برای تربیت است. این نظریه زمانی قابلیت تحقق را دارد که بستر و شرایط ابتدایی تعلیم و تربیت فراهم باشد یعنی مشکلاتی همچون نبود امکانات گرامیشی در مدرسه نباشد. این اولین سطح هست ولی در مرحله بعدی باید طوری مردم را با فرهنگ دینی آشنا کرد که پذیرای تربیت دینی باشند و تا زمانی که شرایط فراهم نباشد بحث و جدل و صرف هزینه و وقت در این حوزه صواب نیست.
پس به نظرم رسیدن به واقعیات ضروری تر از پرداختن به آرمان ها است.
درباره این سایت